شیفته تر از پیش /حمیده رضایی

«الهی و ربّی من لی غیرک»

آهسته می گذرم از توالی این روزهای سرد، بی توشه ای.

دست هایم محتاج نوراند.

هزاران فانوس بی فروغ در سرانگشت هایم خاموش و روشن می شوند و چشم هایم عطشناک رسیدن اند.

هر چه برهوت، برپاهای عبورم می پیچد، هر چه دیوار، بر شانه های حقیرم آوار می شود؛ خدایا! دریچه ای برای پرواز می خواهم به سمت بی کرانگی ات، باید از خویش بگسلم به هوای تو که سرشارم از خویش بریدن را و به تو پیوستن را.

هوایم آبستن حادثه است، روزهایم بوی تکرار می دهند در پیوستگی مداوم هیچ، باغستان های دور خیالت، مرا به خویش می خواند و من شیفته تر از پیش، از خاک، میل گذشتن دارم.

نگاهم می کاوند کرانه های غم گرفته آسمان را؛ آن گونه که پرنده ای در قفس، روزنه های باز را به سوی پرواز.

بر دوش می کشم بار گناهانم را؛ آن چنان که زانوان بی رمقم درهم شکسته می شود و طنین فریادم آسمان ها را می شکافد، دستی کجاست تا بتکاند غبارمانده بر بال و پرم را؟ دستی که پرواز دهد مرا تا بی کرانگیِ عبور از مرز مکان و زمان، نگاهم می چکد از انتظار بیهوده لحظات.

پروردگارا! کدام دریچه، دهان آرزوهایم را می بندد؟

تا بال های پروازم گسترده است، کدام آسمان مرا به خویش می خواند؟

ص:2